Ζουν ακόμα σαλιγκάρια στην πόλη

Κυριακή ξημερώματα, γύρω στις εξίμισι, με ψιλόβροχο.

Από τα ελάχιστα -μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού- άχτιστα οικόπεδα στο Παγκράτι, στη συμβολή των οδών Σπ. Μερκούρη - Βασ. Γεωργίου Β' και Ριζάρη. Μαντρότοιχος ένα μέτρο περίφραξη κι από μέσα ευλογία στο θεριεμένο αγριόχορτο, να μη βλέπεις χώμα. Στη ράχη της μάντρας και στο πεζοδρόμιο αμέτρητα σαλιγκάρια, να προσέχεις πού να πατήσεις -ευτυχώς υπάρχει και η πρεσβυωπία!

Ζουν ακόμα σαλιγκάρια στην πόλη! σκέφτεσαι και θυμάσαι την παιδική σου γειτονιά -παρυφές Λυκαβηττού- που ξαμολιόσασταν οι πιτσιρίκοι στα αμέτρητα τριγύρω άχτιστα οικόπεδα και γεμίζατε λεκάνες με σαλιγκάρια. Στους περιπάτους προς Υμηττό βλέπω, συχνά, το απόβροχο, έναν-δυο που μαζεύουν σαλιγκάρια. Δεν συμφωνώ, αλλά αυτοί δεν δείχνει να πολυσκοτίζονται! Στην καρδιά του Παγκρατίου, τόσα σαλιγκάρια, από το μοναδικό άχτιστο οικόπεδο της περιοχής, πρώτη φορά έβλεπα, στα σχεδόν σαράντα χρόνια διαμονής μου!

Η πόλη -για όσους την παρατηρούν με αληθινό ενδιαφέρον, όχι για... επενδύσεις- φυλάει ακόμα στα σπλάχνα τούς σπόρους (θα μπορούσαμε να έχουμε αμέτρητες μικρές οάσεις αυτοφυούς βλάστησης με λιγοστά έξοδα και ελάχιστη φροντίδα!), τους καρπούς (σχεδόν κάθε χρόνο φτιάχνω μαρμελάδα από νεράντζια.. του δρόμου), τα σαλιγκάρια της και ό,τι άλλο δεν φανταζόμαστε, καθώς η φαντασία δεν συνηθίζει να ευδοκιμεί σε κινητά κουβούκλια, σε θέσεις καναπέδων έναντι τηλεοράσεων και σε κινητά τηλέφωνα. Απλώς, ως θύματα της μεγάλης μεταπολεμικής «συνωμοσίας των εργολάβων», την οποία χάψαμε με «καροτάκι» τα «μεγάλα έργα» (που ήταν απλώς μεγάλες κονόμες και καταβρόχθιση εξωτερικής βοήθειας και ανορθωτικών δανείων), δεν είδαμε -δεν μας άφησαν να δούμε- αυτό που σήμερα λένε πολλοί (αλλά δεν ξέρω πόσοι το εννοούν...) «μικρές κλίμακες». 

Από τις οποίες, πιστεύω, έχει -πάντα είχε- ανάγκη η Αθήνα.

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ
www.enet.gr